حرف هاي عاشقونه

گريه كن دلت سبك شه ، اين پناه آخرينه

واسه بارونه نگاهت ، تن عاشقم زمينه

بزار پيش من بباره ابرك چشم بهاريت

آخه من محرم اشكم ، تو شبهای بی قراريت

گريه كن دلت سبك شه ، من فدای گريه هاتم

مثل عطر گل می مونی ، لابه لای خاطراتم

گريه كن دلت سبك شه ، من فدای گريه هاتم

مثل عطر گل می مونی ، لابه لای خاطراتم

زير رگبار نگاهت ، تن من خيس ترانه ست

واسه فهميدن چشمهات ، گريه بهترين بهانه ست

آه كه بی تو زنده بودن ، واسه من تلخيه وهمه

عاشقی يعنی كه قلبم ، گريه ی تو رو ميفهمه

گريه كن دلت سبك شه

گريه كن دلت سبك شه

فراق یار

مینویسم از دلــــــــم شایـــــــد که دل شادان کند

یاد رویت مرهمی بــــــر آن غـــــــم هجران کند

مینویسم تا کـــــــــه جمله هـر کـــدام از عاشقان

بشنوند و خوانــدن آن چشمشان گـــــــــریان کند

هـــــــــر زمان امید دارم بــــــر وصالت میرسم

غافل از آنـــــــــم فراقت این دلـــــــــم نالان کند 

ترسم این عمــــر از غمت روزی به پایانش رسد

آرزوی وصل تـــــــو چشم مرا حیـــــــران کند

من که عمـــری عشق را بیهوده می انـــــگاشتم 

فاش گویم کاین تــــــــــــواند درد من درمان کند

ماهروی خوب من در دل غــــــــم عشق تو بود

شاید آن روزی کــــه بیند دیــــــــده ام تابان کند

گــــــرچه میدانم به مشتاقی رویت مانـــــــده ام

می رسد موعود دیـــــــــــدارت سرم سامان کند

کاش میشد زنــــــــــدگی اینقدر تلخی ها نداشت

تا تواند دل غــــــــــم هجر تــــــــو را پنهان کند

حسرت دیــــــــــدار رویت روز تا شب طی شود

هر سحر ساعی بــــــــــدان جان در بر جانان کند

آن دم که مــــرا مــــی زده بـر خـــاک سپــارید

             یـــــر کفنــــــم خمــــــره ای از بـــــاده گذاریـد

        تــــا در سفـــــر دوزخ از ایــن بــــــاده بنوشـــم

بـــــر خــاک مـن از ساقــــه انگـــــور بکــاریــــد...

دوست دارم پرواز کنم

تا که از میان ابرها بگذرم

و به وسعت عشق تو دست یابم

دوست دارم که تنها در گوشه ای خلوت گزینم

تا که شاید ذره ای از زجرهایت را حس کنم

دوست دارم در نگاه عاشقت غرق شوم

تا که شاید گرمی اشکهایت را لمس کنم

دوست دارم زیر دوش آب سرد ساعتی بی اختیار بایستم

تا که شاید تلخی آن لحظه را زندگی کنم

دستم را در زیر خاکستر خاموش عشقت فرو بردم اما سوختم

سوختم از آتش روشن زیر خاکسترت

من وضو با نفس خیال تو میگیرم

و تو را می خوانم

و به شوق فردا که تو را خواهم دید

چشم به راه می مانم...

فرقـے نمـے کند !!

دیگرتوان صبوری ندارم،بندبندوجودم عشق رافریادمیزند...

دلتنگی،تنهایی،غریبگی وبی کسی تنهادوستانم هستند...

که مسلماهیچگاه برایم دلسوزی نخواهندکرد...هیچکدام به دردودلهای شبانه ام گوش نخواهندداد...

این روزهاتنهاجرقه ی نگاهت کافیست که تمام وجودم رابه آتش کشد،قلب بیماروناتوانم دیگرنای تپش ندارد...

میدانم که حقیقت بزودی تسلیم رویاهای زیبایمان خواهدشد،رویاهای شبانه ام راآن اندازه دوست دارم که حتی دربیداری نیزروبه رویم مجسم میشوندومن چه خوش خیالم که تمام لحظات سردوبی روحم راباهمان رویاهارنگین وزیبامیسازم...

افسوس میخورم که حتی خدانیزبی رحم گشته است...

افسوس میخورم که دله شکسته ام رامرحم نمیشود...

افسوس میخورم که فریادهای شبانه ام رابی پاسخ میگذارد...

به گریستن به هوای کویت عادت کرده ام...

مردمن! کوه شانه هایت راسخت محتاجم...

چشمانت رانیازدارم تاروشنی یابم،آغوشت رامیطلبم تاازسردی تقدیرنلرزم،شیرینی لبانت رامیخواهم تاتلخی زهرگون فاصله هاراازیادببرم...

دستانت رانیازدارم تاسخت بفشارمشان وبدانم که هستی......

معشوق من!

کدامین پل مرابه کویت خواهدرساند؟

ازکدامین جاده عبورکنم که مرابه تونزدیکترسازد؟

پل عشق رابرگزیدم تادیوانگی کنم برای باتوبودن،تاعاشق باشم وتاابدمنتظرگرمای نگاهت بمانم...

جاده ی وفاانتخاب خوبی است...

یادتومراازهمگان بیزارمیکند،عشق تومرابی نیازترین میسازد پس تنهاتورامیخواهم...

نازنین لحظه هایم!

بغض چشمانم راپاسخ گوباش،لرزش دستانم تحفه ی سرنوشتندوبی رحمی تقدیر،دله شکسته ام یادگاریست ازخاطرات دورونزدیک...

نفس های سردم تنهابه گرمی نفس های توست که به پیروی ازلحظات تکراریم می آیندومیروند...

پروردگارا!

تورابه پاکی دلهای عاشق اجازه مده که باددلتنگی خاکستروجودعاشقم راپراکنده سازد...

مراازشراب وصال سیراب گردان...

قلبم این روزهاسنگین شده است...چشمانم دیگرهیچ رنگی بجزرنگ چشمانت راپذیرانیستند...

وجودم ازفراقت نحیف گشته است...

مردم شهرنمیدانندکه من به امیدیافتن سایه توست که شبهاکوی وبرزن برهم میزنم وشهررابه آشوب فرامیخوانم...

مردم شهرنمیدانندکه لیلی آنقدرعاشق است که تنهابهانه اش برای زیستن نوایی است که گه گاهی گوشش مینوازدوچشمانی که هرچندوقت یک باروجودش رابه ضیافت عشق فرامیخوانند...

ونوشتن برای مجنونش که دوراست زاو ودل بی قرارش...دوراست زلیلی...دوردور...

وصف دلتنگیش راتنهازآسمان بپرسیدکه اوست که نظاره گرلیلی ست...

مردم شهرنمیدانندکه تنها زنگ تفریح لیلی دراین دنیای پرمشغله فکرکردن به آینده وساختن آشیانه ای ازجنس عشق است وهمراهی وهمدردی کردن بامجنون...

مردم شهرنمیدانندکه لیلی روزهاوشبهایش رادرحسرت آغوش تنگ مجنون میبازدوتمام لحظه هایش آغشته به نگاهی است که اورامحبوس واسیرعشق ساخته است...

بگذارمردم شهرندانند...

هرچقدرهم که بدانندتوبازهم ازمن دوری...

آنهاهیچگاه نخواهندفهمیدکه تنهاعشق توست که قلبم رالبریزاززیستن ساخته است ...

نخواهندفهمیدکه بخاطروجودپاکت ازدنیاوتمام آنهادل خواهم کند...

آخرمگردنیابدون تودنیاست؟؟؟

حتی اگرهزاران هزاربارزیربارعشقت مرگ راتجربه کنم دوباره چشم خواهم گشودودوباره عشق راپذیراخواهم بود...

وقتی کنارم نیستی چه کنم بادل بهانه گیرم؟

چه کنم بااین همه تنهایی وبی کسی؟

مجنونم...

زودتربیاکه تاروپودلیلی راغصه انباشته است...

زودزودبیاکه دنیاجهنم گشته است برایم...

زودتروجودت آشکارکن که خداروزبه روزحسودترمیشود...

آخراین روزهاپروردگارخطابت میکنم...نمیدانم شایدکافرگشته ام...

بیاکه لیلی دیگرمجالی برای نازکردن نداردوتنهانازمیکشد...

بیابه زیارت حریم عشق...